نایسریا گنوره روی محیط تایر مارتین آگار اصلاح شده، این محیط کشت انتخابی برای جدا سازی نایسریا گنوره است. محیط کشت حاوی عوامل ضد میکروبی (وانکومایسین، کولیستین، نیستاتین و تری‌متوپریم لاکتات) است که رشد باکتری‌های گرم مثبت، سایر گرم منفی‌ها، کپک‌ها و برخی قارچ‌ها و سوآرمینگ گونه‌های پروتئوس را متوقف می‌کند. بعد از ۲ ساعت انکوباسیون در دمای  ۳۵Cº و در حضور CO2 ۵%، کلنی‌ها به صورت کوچک ( قطر ۰/۵ تا ۱ میلی‌متر) خاکستری، منعکس‌کننده نور و مات ظاهر می‌شوند. اندازه‌ی کلنی‌ها با اضافه کردن زمان انکوباسیون افزایش می‌یابد. پس از ۷۲ ساعت انکوباسیون، در صورت عدم رشد، نتیجه‌ی منفی گزارش می‌شود.

موراکسلا (برانهاملا) کاتارالیس (M.catarrhalis) روی آگار خون دار %۵ تهیه شده از خون گوسفند، موراکسلا کاتارالیس روی محیط‌های کشت معمول آزمایشگاهی نظیر آگار خون دار و شکلات آگار رشد خوبی دارد. کلنی‌ها معمولاً مات، گرد و سفید هستند. از نظر میکروسکوپی با سویه‌های غیر بیماری‌زا نایسریا اشتباه گرفته می‌شوند. اما آن‌ها کربوهیدرات‌ها را اکسید نمی‌کنند نیترات را احیاء کرده و بر‌خلاف نایسریا‌ها DNase تولید می‌کنند.

شناسایی گونه‌های نایسریا با توانایی اکسیداسیون کربوهیدرات‌ها، روش استاندارد شناسایی گونه‌های نایسریا تعیین اسید در محیط کشت سیستئین تریپتی‌کاز آگار است که یک محیط کشت نیمه جامدحاوی %۱ از هر کدام از قندهای گلوکوز، لاکتوز، مالتوز و سوکروز می‌باشد. در این تصویر از گلوکوز و مالتوز اسید تولید شده است که نشان‌دهنده نایسریا مننژیتیدیس می‌باشد. این یک روش حساس نیست به دلیل این‌که گونه‌های نایسریا اکسیداتیو هستند اما این محیط‌ها بر اساس جداسازی میکروارگانیسم‌های تخمیر‌کننده طراحی شده‌اند.